(Μια μέρα μετά τη δολοφονία των τριών νέων στη Marfin γράφτηκε αυτό το κείμενο. Και δυστυχώς, παραμένει τραγικά επίκαιρο. Ηταν 2009...)
ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΖΑΚΟΥ
Μόλις διαβάσετε αυτό το μήνυμα, θα αυτοκαταστραφεί. Γιατί το νόημα, η έκκληση, η παράκληση δεν θα πιάσει τόπο και θα είναι σα να παύει να υπάρχει αμέσως μόλις το διαβάσετε. Γιατί θα συμφωνήσετε μαζί μου, θα πείτε «πες τα», αλλά αμέσως μετά δεν θα κάνετε ΤΙΠΟΤΑ. Όπως κάνετε κάθε μέρα, χρόνια τώρα.Μαζί με το μήνυμα αυτοκαταστρέφεται και η Ελλάδα και εσύ μαζί του.
Όταν μέλη/κόμματα του Κοινοβουλίου αποζητούν την ταραχή, την ανομία, την ανυπακοή, την «τροποποίηση του Συντάγματος από το Λαό» (αν είναι δυνατόν, τι άλλο θα ακούσουμε από αυτά τα έδρανα!), κλείνουν λιμάνια, καταστρέφουν τον εναπομείναντα τουρισμό (σε δύσκολους καιρούς), αρθρώνοντας πολιτικό λόγο ηλικίας 100 ετών, τότε η χώρα αυτοκαταστρέφεται.
Γιατί αυτοί είναι εκλεγμένοι.
Όταν μέλη/κόμματα του Κοινοβουλίου κερδοσκοπούν κομματικά και προσπαθούν να ωφεληθούν κάθε φορά που υπάρχει μια κοινωνική ταραχή, μιλώντας για «φόβο», «ξένους», «μετανάστες», «ανασφάλεια», κάνοντάς μας ακόμα πιο φοβισμένους, τότε η χώρα αυτοκαταστρέφεται.
Γιατί και αυτοί είναι εκλεγμένοι.
Όταν η αξιωματική αντιπολίτευση (διαχρονικά) ασκεί την ανέξοδη πολιτική της αντίρρησης (λες και είμαστε ηλίθιοι εμείς και δεν καταλαβαίνουμε ότι στην επιτήρηση μπήκαμε εξαιτίας ΟΛΩΝ των προηγούμενων κυβερνήσεων) και δεν απαντάει στο εξαιρετικά απλό ερώτημα «επιτήρηση ή χρεοκοπία», σχοινοβατώντας μεταξύ κομματικής πειθαρχίας και διάσπασης, δίχως να επιδεικνύει τη ζωτικής σημασίας συναίνεση, τότε η χώρα αυτοκαταστρέφεται.
Γιατί ΚΑΙ αυτοί είναι εκλεγμένοι.
Και όταν η κυβέρνηση κωλυσιεργεί, φλυαρεί, χάνει το επικοινωνιακό παιχνίδι μη μπορώντας να προβάλει και τα (όσα) καλά συμβαίνουν, ξεχνώντας ότι το κλειδί είναι η ανάπτυξη, η γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης, η προοπτική, το όραμα, η προσδοκία, η αποκατάσταση του δικαίου, η τιμωρία των επίορκων και άνομων, τότε η χώρα αυτοκαταστρέφεται.
Γιατί και αυτοί είναι εκλεγμένοι.
Νιώθω ότι έχουμε φτάσει στο μη περαιτέρω, αλλά μου λένε ότι έρχονται και χειρότερα.
Εδώ και καιρό ένιωθα ότι δεν έχει πιο κάτω και θεωρούσα απαισιόδοξους εκείνους που με προειδοποιούσαν για τα χειρότερα. Τελικά, έχει και πιο κάτω. Βλέπω στα ΜΜΕ (την είδα και στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου) μια λαϊκή οργή εναντίον των πολιτικών, που φτάνει στα όρια της αυτοδικίας και της οχλοκρατίας. Με όσα διαβάσατε παραπάνω θα πιστέψετε ότι είμαι υπέρ.
Ακούστε προσεκτικά: κανείς από μας δεν αμφιβάλλει πια, ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας αποδείχθηκε πολύ κατώτερο των προσδοκιών μας αλλά και των περιστάσεων. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ! Τώρα το έχουμε καταλάβει. Δεν μας φτάνει «να φύγουν», μας ενδιαφέρει να τιμωρηθούν όσοι παρανόμησαν. Δυστυχώς, η ανικανότητα δε διώκεται. Για αυτό λοιπόν πρέπει να ηρεμήσουμε, να καταλάβουμε ότι σε ποινικό επίπεδο δεν πρόκειται να γίνει τίποτα (διότι η τροποποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών το 2001 καθιστά σχεδόν αδύνατη την παραπομπή του πολιτικού στο ακροατήριο, πόσω μάλλον την καταδίκη του, που αυτό είναι και μια άλλη υπόθεση).
Να το πάρουμε απόφαση και να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να καλυτερέψουμε μόνοι μας τη ζωή μας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεών μας. Να δώσουμε ένα τέλος τους πολιτικούς που ΠΡΩΤΟΙ εμείς διαφθείρουμε ζητώντας τους να μας τακτοποιήσουν και σε αντάλλαγμα τους προσφέρουμε την ψήφο μας. Να γίνουμε συνεπείς απέναντι στο κράτος και τις υποχρεώσεις μας γιατί – έχει φανεί με τον πιο πειστικό τρόπο- ότι εμείς είμαστε το κράτος.
Και τέλος τέλος, να συνειδητοποιήσουμε ότι το διακύβευμα των μέτρων είναι τα λεφτά και τα δάνεια.
Όχι η ζωή.
Γιατί αλλιώς θα συνεχίσουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε.
Στη μνήμη των τριών συνομήλικων μου που πήγαν στη δουλειά τους και δε γύρισαν.
Όταν μέλη/κόμματα του Κοινοβουλίου αποζητούν την ταραχή, την ανομία, την ανυπακοή, την «τροποποίηση του Συντάγματος από το Λαό» (αν είναι δυνατόν, τι άλλο θα ακούσουμε από αυτά τα έδρανα!), κλείνουν λιμάνια, καταστρέφουν τον εναπομείναντα τουρισμό (σε δύσκολους καιρούς), αρθρώνοντας πολιτικό λόγο ηλικίας 100 ετών, τότε η χώρα αυτοκαταστρέφεται.
Γιατί αυτοί είναι εκλεγμένοι.
Όταν μέλη/κόμματα του Κοινοβουλίου κερδοσκοπούν κομματικά και προσπαθούν να ωφεληθούν κάθε φορά που υπάρχει μια κοινωνική ταραχή, μιλώντας για «φόβο», «ξένους», «μετανάστες», «ανασφάλεια», κάνοντάς μας ακόμα πιο φοβισμένους, τότε η χώρα αυτοκαταστρέφεται.
Γιατί και αυτοί είναι εκλεγμένοι.
Όταν η αξιωματική αντιπολίτευση (διαχρονικά) ασκεί την ανέξοδη πολιτική της αντίρρησης (λες και είμαστε ηλίθιοι εμείς και δεν καταλαβαίνουμε ότι στην επιτήρηση μπήκαμε εξαιτίας ΟΛΩΝ των προηγούμενων κυβερνήσεων) και δεν απαντάει στο εξαιρετικά απλό ερώτημα «επιτήρηση ή χρεοκοπία», σχοινοβατώντας μεταξύ κομματικής πειθαρχίας και διάσπασης, δίχως να επιδεικνύει τη ζωτικής σημασίας συναίνεση, τότε η χώρα αυτοκαταστρέφεται.
Γιατί ΚΑΙ αυτοί είναι εκλεγμένοι.
Και όταν η κυβέρνηση κωλυσιεργεί, φλυαρεί, χάνει το επικοινωνιακό παιχνίδι μη μπορώντας να προβάλει και τα (όσα) καλά συμβαίνουν, ξεχνώντας ότι το κλειδί είναι η ανάπτυξη, η γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης, η προοπτική, το όραμα, η προσδοκία, η αποκατάσταση του δικαίου, η τιμωρία των επίορκων και άνομων, τότε η χώρα αυτοκαταστρέφεται.
Γιατί και αυτοί είναι εκλεγμένοι.
Νιώθω ότι έχουμε φτάσει στο μη περαιτέρω, αλλά μου λένε ότι έρχονται και χειρότερα.
Εδώ και καιρό ένιωθα ότι δεν έχει πιο κάτω και θεωρούσα απαισιόδοξους εκείνους που με προειδοποιούσαν για τα χειρότερα. Τελικά, έχει και πιο κάτω. Βλέπω στα ΜΜΕ (την είδα και στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου) μια λαϊκή οργή εναντίον των πολιτικών, που φτάνει στα όρια της αυτοδικίας και της οχλοκρατίας. Με όσα διαβάσατε παραπάνω θα πιστέψετε ότι είμαι υπέρ.
Ακούστε προσεκτικά: κανείς από μας δεν αμφιβάλλει πια, ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας αποδείχθηκε πολύ κατώτερο των προσδοκιών μας αλλά και των περιστάσεων. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ! Τώρα το έχουμε καταλάβει. Δεν μας φτάνει «να φύγουν», μας ενδιαφέρει να τιμωρηθούν όσοι παρανόμησαν. Δυστυχώς, η ανικανότητα δε διώκεται. Για αυτό λοιπόν πρέπει να ηρεμήσουμε, να καταλάβουμε ότι σε ποινικό επίπεδο δεν πρόκειται να γίνει τίποτα (διότι η τροποποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών το 2001 καθιστά σχεδόν αδύνατη την παραπομπή του πολιτικού στο ακροατήριο, πόσω μάλλον την καταδίκη του, που αυτό είναι και μια άλλη υπόθεση).
Να το πάρουμε απόφαση και να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να καλυτερέψουμε μόνοι μας τη ζωή μας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεών μας. Να δώσουμε ένα τέλος τους πολιτικούς που ΠΡΩΤΟΙ εμείς διαφθείρουμε ζητώντας τους να μας τακτοποιήσουν και σε αντάλλαγμα τους προσφέρουμε την ψήφο μας. Να γίνουμε συνεπείς απέναντι στο κράτος και τις υποχρεώσεις μας γιατί – έχει φανεί με τον πιο πειστικό τρόπο- ότι εμείς είμαστε το κράτος.
Και τέλος τέλος, να συνειδητοποιήσουμε ότι το διακύβευμα των μέτρων είναι τα λεφτά και τα δάνεια.
Όχι η ζωή.
Γιατί αλλιώς θα συνεχίσουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε.
Στη μνήμη των τριών συνομήλικων μου που πήγαν στη δουλειά τους και δε γύρισαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου