«Σ’ αγαπώ πολύ!» Με αυτές τις λέξεις και μάλιστα στην ελληνική γλώσσα, ο Αλεξάντερ Πέιν –Αλέξανδρος Παπαδόπουλος το κανονικό όνομά του- ευχαρίστησε την μητέρα του, παρούσα στην 84η απονομή των βραβείων Οσκαρ που δόθηκαν την Κυριακή το βράδυ (ώρα Λος Αντζελες_ ξημερώματα Δευτέρας για την Ελλάδα) στο Hollywood and Highlight Centre.
Το Οσκαρ διασκευασμένου σεναρίου που ο Πέιν κέρδισε για τους «Απογόνους», είναι το δεύτερο του ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού μετά την χρονιά του «Πλαγίως» (2005). Όταν το είχε πάρει τότε τής είχε υποσχεθεί ότι στο δεύτερο θα την ευχαριστούσε. Και αυτό έκανε. Σήμερα ο Αλεξάντερ Πέιν (στη φωτογραφία με τη μητέρα του) μετρά έξι υποψηφιότητες στα Οσκαρ και δυο βραβεία.
Όμως η 84η απονομή των βραβείων Οσκαρ δεν ανήκε τελικά στους «Απογόνους» του Πέιν καθώς το βραβείο διασκευασμένου σεναρίου ήταν το μόνο που δόθηκε στην ταινία. Ο μεγάλος νικητής της βραδιάς ήταν βεβαίως το «The Artist», το γαλλικό, ασπρόμαυρο, βωβό φιλμ του Μισέλ Χαζαναβίσιους που κατέκτησε και την Αμερική κερδίζοντας τα Οσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας Α’ ανδρικού ρόλου για τον Ζαν Ντεζαρντέν, κοστουμιών και μουσικής.
Η εφετινή απονομή είχε γαλλικό χρώμα και αρκετά «σπασμένα» αγγλικά στους ευχαριστήριους λόγους του Χαζαναβίσιους, του Ντιζαρντέν και του παραγωγού Τομά Λανγκμάν.
Ο Ζαν Ντεζαρντέν (φωτογραφία) που έκλεισε τον λόγο του με άκρατο ενθουσιασμό, γράφει πλέον Ιστορία γιατί είναι ο πρώτος Γάλλος ηθοποιός που κερδίζει το Οσκαρ Α ανδρικού ρόλου. Η ειρωνεία είναι ότι ένα από τα πρότυπα του Ντεζαρντέν για τον ρόλο του Τζορτζ Βαλεντάιν, του αστέρα του βωβού κινηματογράφου που υποδύθηκε στο «The Artist», ήταν ο πραγματικός σταρ του βωβού σινεμά Ντάγκλας Φέρμπανξ, ο οποίος, συν τοις άλλοις ήταν και ο πρώτος οικοδεσπότης τελετής βραβείων Οσκαρ το 1928!
«Ελάτε τώρα, Come on!» Κουνώντας το χέρι της πάνω κάτω λες και διέταζε να
κάνουν ησυχία, η Μέριλ Στριπ (φωτογραφία) επέμεινε να σταματήσουν τα χειροκροτήματα στην κατάμεστη αίθουσα λίγο μετά το άνοιγμα του φακέλου και την ανακοίνωση από τον Κόλιν Φερθ ότι κέρδισε το Οσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου για την δουλειά της ως Μάργκαρετ Θάτσερ στην «Σιδηρά κυρία».
«Είμαι βέβαιη ότι η μισή Αμερική θα πρέπει να είπε “Ε όχι πάλι!”» είπε η Μέριλ Στριπ. Και όμως. Η αλήθεια όμως είναι στα τελευταία 29 χρόνια αυτό είναι το τρίτο Οσκαρ της. Το όνομά της μπορεί να το ακούγαμε διαρκώς όλα αυτά τα χρόνια όμως η τελευταία φορά που η Στριπ είχε όντως κερδίσει Οσκαρ ήταν το 1983 _Α’ γυναικείου ρόλου για την «Εκλογή της Σόφι». Η καταξιωμένη ηθοποιός σήμερα μετρά 17 υποψηφιότητες κρατώντας το απόλυτο ρεκόρ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο «Hugo» του Μάρτιν Σκορσέζε _που όπως το «Artist» είναι επίσης μια ταινία με γαλλικό άρωμα καθώς τοποθετείται στο Παρίσι της δεκαετίας του 1930 και αναφέρεται στην γέννηση του κινηματογράφου_ διέπρεψε στις τεχνικές κατηγορίες. Κέρδισε σε πέντε κατηγορίες: φωτογραφίας, σκηνικών, ηχητικού μοντάζ, ηχητικού μιξάζ και οπτικών εφέ. Οι πάντες ευχαρίστησαν τον μεγάλο μέντορά τους, τον Μάρτιν Σκορσέζε (στη φωτογραφία με τη σύζυγό του), ο οποίος σε αυτή την απονομή δεν είπε λέξη…
«Ντάρλινγκ, έχουμε μόλις δυο χρόνια διαφορά. Που βρισκόσουν τόσο καιρό;» Να πως ο Καναδός ηθοποιός Κρίστοφερ Πλάμερ (φωτογραφία) υποδέχθηκε το δικό του βραβείο, το πρώτο του Οσκαρ στην κατηγορία του Β’ ανδρικού ρόλου που κέρδισε για την ταινία «Οι πρωτάρηδες». Ογδόντα δυο ο κ. Πλάμερ, ογδόντα τεσσάρων ο κ. Οσκαρ. Παραγνωρισμένος επί χρόνια από την Ακαδημία, ο Πλάμερ κέρδισε στην μόλις δεύτερη υποψηφιότητά του σε 60 χρόνια καριέρας! (η προηγούμενη υποψηφιότητά του ήταν πρόπερσι για τον «Τελευταίο σταθμό» όπου υποδύθηκε τον Λέοντα Τολτόι). Η βράβευση του Πλάμερ ήταν μια από τις πιο όμορφες και πιο συγκινητικές στιγμές της 84ης απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Στους β΄ γυναικείους ρόλους η Οκτάβια Σπένσερ (φωτογραφία) που κέρδισε το Οσκαρ για
την υπηρέτρια που υποδύθηκε στις «Υπηρέτριες» έκανε τον Μπραντ Πιτ και την Αντζελίνα Τζολί να σηκωθούν όρθιοι. Αυτό κι αν είναι επιτυχία. Η Σπένσερ ήταν η μόνη νικήτρια που ξέσπασε σε λυγμούς ενώ μνημόνευε την οικογένειά της στην Αλαμπάμα και στο Λος Αντζελες.
Ο κωμικός Μπίλι Κρίσταλ (φωτογραφία) βρέθηκε και πάλι σε φόρμα στον «ρόλο» του
οικοδεσπότη της απονομής ύστερα από αρκετά χρόνια απουσίας. Στην εισαγωγή του έκανε ένα χορευτικό α-λά Φρανκ Σινάτρα παρουσιάζοντας τις εννέα υποψήφιες ταινίες και αργότερα έκανε αρκετές πλάκες ανάμεσα στις οποίες για το φιλί του Τζορτζ Κλούνεϊ («είστε πολύ τυχερή» είπε στην κοπέλα που καθόταν δίπλα στον Κλούνει) και κάτι που συνήθιζε από παλιά. Να λέει τι σκέφτονται κάποιοι από τους υποψηφίους που φαίνονται στην μεγάλη οθόνη της αίθουσας.
Η πρώτη «πάσα» του Κρίσταλ ήταν στον Τομ Χανκς για τα πρώτα τεχνικά βραβεία. Τότε ήταν που το «Hugo» άρχισε να φτιάχνει κλίμα κερδίζοντας το διεύθυνσης φωτογραφίας και σκηνικών που σήμανε το τρίτο Οσκαρ του Ντάντε Φερέτι και της γυναίκας του Φραντσέσκα Λο Σκιάβο που αφιέρωσε το Οσκαρ της στην Ιταλία. Αντιστοίχως το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας που κέρδισε ο Ασγκάρ Φαραντί (φωτογραφία) για την ιρανική ταινία «Ενας χωρισμός» το αφιέρωσε στους συμπατριώτες του Ιρανούς λέγοντας πόσο σημαντικό είναι σε μια εποχή πολιτικού σκοταδισμού το Ιράν να ακούγεται για την Τέχνη του.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν απών από το In memoriam, το αφιέρωμα στους καλλιτέχνες που πέθαναν το 2011 και τους πρώτους μήνες του 2012. Φαίνεται ότι η Ακαδημία δεν ήταν και τόσο καλά διαβασμένη σε αυτόν τον τομέα γιατί έλειπε τόσο ο χιλιανός σκηνοθέτης Ραούλ Ρουίζ όσο και ο μεξικανός Πέδρο Αρμεντάριζ.
Αντιθέτως ο υποψήφιος για Οσκαρ σκηνοθεσίας και σεναρίου στον «Αλέξη Ζορμπά» Μιχάλης Κακογιάννης βρισκόταν ανάμεσα στα πρόσωπα που η Ακαδημία θυμήθηκε μαζί με τους ηθοποιούς Τζέιν Ράσελ, Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Ανί Ζιραρντό, Μπεν Γκαζάρα και Πίτερ Φολκ, τους σκηνοθέτες Σίντνεϊ Λουμέτ, Κεν Ράσελ, την τραγουδίστρια/ ηθοποιό Γουίτνεϊ Χιούστον και τον Στιβ Τζομπς.
Πηγή: www.tovima.gr
High quality global journalism requires investment. Please share this article with others using its link, do not cut & paste the article.
Το Οσκαρ διασκευασμένου σεναρίου που ο Πέιν κέρδισε για τους «Απογόνους», είναι το δεύτερο του ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού μετά την χρονιά του «Πλαγίως» (2005). Όταν το είχε πάρει τότε τής είχε υποσχεθεί ότι στο δεύτερο θα την ευχαριστούσε. Και αυτό έκανε. Σήμερα ο Αλεξάντερ Πέιν (στη φωτογραφία με τη μητέρα του) μετρά έξι υποψηφιότητες στα Οσκαρ και δυο βραβεία.
Όμως η 84η απονομή των βραβείων Οσκαρ δεν ανήκε τελικά στους «Απογόνους» του Πέιν καθώς το βραβείο διασκευασμένου σεναρίου ήταν το μόνο που δόθηκε στην ταινία. Ο μεγάλος νικητής της βραδιάς ήταν βεβαίως το «The Artist», το γαλλικό, ασπρόμαυρο, βωβό φιλμ του Μισέλ Χαζαναβίσιους που κατέκτησε και την Αμερική κερδίζοντας τα Οσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας Α’ ανδρικού ρόλου για τον Ζαν Ντεζαρντέν, κοστουμιών και μουσικής.
Η εφετινή απονομή είχε γαλλικό χρώμα και αρκετά «σπασμένα» αγγλικά στους ευχαριστήριους λόγους του Χαζαναβίσιους, του Ντιζαρντέν και του παραγωγού Τομά Λανγκμάν.
Ο Ζαν Ντεζαρντέν (φωτογραφία) που έκλεισε τον λόγο του με άκρατο ενθουσιασμό, γράφει πλέον Ιστορία γιατί είναι ο πρώτος Γάλλος ηθοποιός που κερδίζει το Οσκαρ Α ανδρικού ρόλου. Η ειρωνεία είναι ότι ένα από τα πρότυπα του Ντεζαρντέν για τον ρόλο του Τζορτζ Βαλεντάιν, του αστέρα του βωβού κινηματογράφου που υποδύθηκε στο «The Artist», ήταν ο πραγματικός σταρ του βωβού σινεμά Ντάγκλας Φέρμπανξ, ο οποίος, συν τοις άλλοις ήταν και ο πρώτος οικοδεσπότης τελετής βραβείων Οσκαρ το 1928! «Ελάτε τώρα, Come on!» Κουνώντας το χέρι της πάνω κάτω λες και διέταζε να
κάνουν ησυχία, η Μέριλ Στριπ (φωτογραφία) επέμεινε να σταματήσουν τα χειροκροτήματα στην κατάμεστη αίθουσα λίγο μετά το άνοιγμα του φακέλου και την ανακοίνωση από τον Κόλιν Φερθ ότι κέρδισε το Οσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου για την δουλειά της ως Μάργκαρετ Θάτσερ στην «Σιδηρά κυρία».«Είμαι βέβαιη ότι η μισή Αμερική θα πρέπει να είπε “Ε όχι πάλι!”» είπε η Μέριλ Στριπ. Και όμως. Η αλήθεια όμως είναι στα τελευταία 29 χρόνια αυτό είναι το τρίτο Οσκαρ της. Το όνομά της μπορεί να το ακούγαμε διαρκώς όλα αυτά τα χρόνια όμως η τελευταία φορά που η Στριπ είχε όντως κερδίσει Οσκαρ ήταν το 1983 _Α’ γυναικείου ρόλου για την «Εκλογή της Σόφι». Η καταξιωμένη ηθοποιός σήμερα μετρά 17 υποψηφιότητες κρατώντας το απόλυτο ρεκόρ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο «Hugo» του Μάρτιν Σκορσέζε _που όπως το «Artist» είναι επίσης μια ταινία με γαλλικό άρωμα καθώς τοποθετείται στο Παρίσι της δεκαετίας του 1930 και αναφέρεται στην γέννηση του κινηματογράφου_ διέπρεψε στις τεχνικές κατηγορίες. Κέρδισε σε πέντε κατηγορίες: φωτογραφίας, σκηνικών, ηχητικού μοντάζ, ηχητικού μιξάζ και οπτικών εφέ. Οι πάντες ευχαρίστησαν τον μεγάλο μέντορά τους, τον Μάρτιν Σκορσέζε (στη φωτογραφία με τη σύζυγό του), ο οποίος σε αυτή την απονομή δεν είπε λέξη…«Ντάρλινγκ, έχουμε μόλις δυο χρόνια διαφορά. Που βρισκόσουν τόσο καιρό;» Να πως ο Καναδός ηθοποιός Κρίστοφερ Πλάμερ (φωτογραφία) υποδέχθηκε το δικό του βραβείο, το πρώτο του Οσκαρ στην κατηγορία του Β’ ανδρικού ρόλου που κέρδισε για την ταινία «Οι πρωτάρηδες». Ογδόντα δυο ο κ. Πλάμερ, ογδόντα τεσσάρων ο κ. Οσκαρ. Παραγνωρισμένος επί χρόνια από την Ακαδημία, ο Πλάμερ κέρδισε στην μόλις δεύτερη υποψηφιότητά του σε 60 χρόνια καριέρας! (η προηγούμενη υποψηφιότητά του ήταν πρόπερσι για τον «Τελευταίο σταθμό» όπου υποδύθηκε τον Λέοντα Τολτόι). Η βράβευση του Πλάμερ ήταν μια από τις πιο όμορφες και πιο συγκινητικές στιγμές της 84ης απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.Στους β΄ γυναικείους ρόλους η Οκτάβια Σπένσερ (φωτογραφία) που κέρδισε το Οσκαρ για
την υπηρέτρια που υποδύθηκε στις «Υπηρέτριες» έκανε τον Μπραντ Πιτ και την Αντζελίνα Τζολί να σηκωθούν όρθιοι. Αυτό κι αν είναι επιτυχία. Η Σπένσερ ήταν η μόνη νικήτρια που ξέσπασε σε λυγμούς ενώ μνημόνευε την οικογένειά της στην Αλαμπάμα και στο Λος Αντζελες.Ο κωμικός Μπίλι Κρίσταλ (φωτογραφία) βρέθηκε και πάλι σε φόρμα στον «ρόλο» του
οικοδεσπότη της απονομής ύστερα από αρκετά χρόνια απουσίας. Στην εισαγωγή του έκανε ένα χορευτικό α-λά Φρανκ Σινάτρα παρουσιάζοντας τις εννέα υποψήφιες ταινίες και αργότερα έκανε αρκετές πλάκες ανάμεσα στις οποίες για το φιλί του Τζορτζ Κλούνεϊ («είστε πολύ τυχερή» είπε στην κοπέλα που καθόταν δίπλα στον Κλούνει) και κάτι που συνήθιζε από παλιά. Να λέει τι σκέφτονται κάποιοι από τους υποψηφίους που φαίνονται στην μεγάλη οθόνη της αίθουσας. Η πρώτη «πάσα» του Κρίσταλ ήταν στον Τομ Χανκς για τα πρώτα τεχνικά βραβεία. Τότε ήταν που το «Hugo» άρχισε να φτιάχνει κλίμα κερδίζοντας το διεύθυνσης φωτογραφίας και σκηνικών που σήμανε το τρίτο Οσκαρ του Ντάντε Φερέτι και της γυναίκας του Φραντσέσκα Λο Σκιάβο που αφιέρωσε το Οσκαρ της στην Ιταλία. Αντιστοίχως το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας που κέρδισε ο Ασγκάρ Φαραντί (φωτογραφία) για την ιρανική ταινία «Ενας χωρισμός» το αφιέρωσε στους συμπατριώτες του Ιρανούς λέγοντας πόσο σημαντικό είναι σε μια εποχή πολιτικού σκοταδισμού το Ιράν να ακούγεται για την Τέχνη του. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν απών από το In memoriam, το αφιέρωμα στους καλλιτέχνες που πέθαναν το 2011 και τους πρώτους μήνες του 2012. Φαίνεται ότι η Ακαδημία δεν ήταν και τόσο καλά διαβασμένη σε αυτόν τον τομέα γιατί έλειπε τόσο ο χιλιανός σκηνοθέτης Ραούλ Ρουίζ όσο και ο μεξικανός Πέδρο Αρμεντάριζ.
Αντιθέτως ο υποψήφιος για Οσκαρ σκηνοθεσίας και σεναρίου στον «Αλέξη Ζορμπά» Μιχάλης Κακογιάννης βρισκόταν ανάμεσα στα πρόσωπα που η Ακαδημία θυμήθηκε μαζί με τους ηθοποιούς Τζέιν Ράσελ, Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Ανί Ζιραρντό, Μπεν Γκαζάρα και Πίτερ Φολκ, τους σκηνοθέτες Σίντνεϊ Λουμέτ, Κεν Ράσελ, την τραγουδίστρια/ ηθοποιό Γουίτνεϊ Χιούστον και τον Στιβ Τζομπς.
Πηγή: www.tovima.gr
High quality global journalism requires investment. Please share this article with others using its link, do not cut & paste the article.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου